Tussen ons in slapen
Jesper nog steeds ziek. Door het jaren kwakkelen was hij altijd mager en zijn weerstand is niet echt hoog. Hij is wel taai. Heeft ie van zn vader. Gisternacht mocht ie tussen ons in slapen. Ik heb wel een uur naar m liggen kijken hoe hij snotterig en hijgend adem haalde. Ik kan zo ontzettend ontroerd raken van mijn eigen slapende kinderen. Ik zou graag willen weten wat er door het hoofd van mn kleine ventje gaat. De juf zegt dat hij op school alles en iedereen geduldig uitlegt wat gluten zijn, dat je er ziek van kunt worden en waar het in zit. Kinderen schijnen er niet zo heel erg mee te zitten op deze leeftijd. Zeggen ze. Soms zou ik willen dat ik n dagje op zn schouder mee mocht naar school om te kijken hoe hij dat nou allemaal doet zo n hele dag. Ik ben trots op m. Zo vreselijk trots. Maar er is ook een stemmetje in me dat zegt dat hij stoerder doet dan hij het soms voelt.
